Traan

Voor een boek interviewde ik paardensporters over hun passie. Het doel: verhalen vol van emotie. De sporters vertelden me dus alles over hun wedstrijden, hun ideeën en hun training. In hun verhalen ging het over hun gevoel, de vooruitgang en de blijdschap. De eindredactie was teleurgesteld. Waar was de spanning en het spektakel? Waar was de woede, de haat en de teleurstelling? Ik bleef het antwoord bijster. Wist niet wat er was misgegaan. Tot nu. Ik kijk naar de Olympische Spelen. Atletiek, zwemmen, judo. Ik zie strak getrokken gezichten, geschreeuw en gehuil. Dan zie ik ruiters. Een balk die valt, een changement dat mislukt. Ik zie een traan, een grimas en dan meteen: dat klopje op de hals van het paard. De teugels los. Sorry jongen, het is ons niet gelukt. Gebaren zeggen meer dan woorden. En ineens weet ik het. Ruiters relativeren. Paardensport doe je samen. Dus slik je de teleurstelling weg. Huil je alleen van ontlading. En die diepe emotie? Die deel je met je paard, niet met een journalist.